📍 Over taal, interpretatie en de kracht van woorden in diagnostiek.
In supervisie komt het thema taal regelmatig terug. Niet alleen de vaktaal die we gebruiken in verslagen of gesprekken, maar vooral:
📌 Hoe komt onze taal aan bij de cliënt?
En: Wat wordt er begrepen, verdraaid of gemist – zonder dat we het doorhebben?
We deelden onze ervaring over een meisje van 16, dat op jonge leeftijd de boodschap had gekregen dat ze “een aandachtstekortstoornis” had.
Wat zij daar destijds van maakte?
“Ik krijg te weinig aandacht van mijn ouders.”
Die interpretatie, hoe onbedoeld ook, had invloed gehad op haar zelfbeeld en haar ouder-kindrelatie.
In supervisie gaan we in gesprek over hoe woorden — ook als ze correct zijn — anders kunnen landen dan bedoeld. En over de verantwoordelijkheid die we dragen in het kiezen van taal die aansluit bij leeftijd, context en beleving.
🧭 Vragen die we bespreken:
- Hoe leg je een classificatie uit zonder dat het als oordeel klinkt?
- Welke metaforen helpen om complexe begrippen begrijpelijk te maken?
- Hoe check je actief wat er is aangekomen bij een cliënt?
- En hoe geef je ruimte aan misverstanden, zonder terug te krabbelen?
Bij Breinwijzers staan we vaak stil bij dit soort vragen.
Want taal is meer dan communicatie: het vormt de betekenis die mensen geven aan zichzelf, hun klachten, hun mogelijkheden.
