📍 Een kritische blik op drempeldiagnostiek bij kinderen met hoge intelligentiescores.
In de praktijk zien we het regelmatig gebeuren: een kind scoort hoog op een intelligentietest en krijgt vervolgens mee hoogbegaafd te zijn. Daarmee lijkt er duidelijkheid te zijn — een richting, een aanpak.
Maar schijn bedriegt. Want hoewel een hoge intelligentiescore iets zegt over cognitieve mogelijkheden gemeten op dit moment, zegt het weinig over hoe een kind leert, waar het tegenaan loopt, of welke ondersteuning echt nodig is.
We kijken graag verder. We zien dat kinderen met sterke cognitieve vaardigheden óók kwetsbaarheden kunnen laten zien in hun informatieverwerking. Denk aan problemen met overzicht, prikkelverwerking of flexibiliteit. En we zien dat juist die unieke combinatie van sterktes en kwetsbaarheden leidt tot klachten, uitval of onbegrepen gedrag.
🚫 Wat er misgaat als we te veel focussen op een onderkenning als “hoogbegaafdheid”:
De intelligentietest wordt als drempel gebruikt.
De ondersteuning richt zich te eenzijdig op verrijking, terwijl het kind misschien juist behoefte heeft aan rust, structuur of afstemming.
Er ontstaat verwarring als kinderen later lager scoren — terwijl testuitslagen bij jonge kinderen nu eenmaal minder stabiel zijn.
En we verliezen de context uit het oog: de leerkracht, thuissituatie, de coping van het kind — alles wat invloed heeft op functioneren.
🧠 Onze visie:
We pleiten voor een breed, holistisch onderzoek dat niet alleen kijkt naar cijfers, maar naar het hele profiel van het kind – en de omgeving waarin het zich ontwikkelt.
Wat maakt dit kind uniek in hoe het denkt, leert en leeft? Wat heeft het nodig om tot ontwikkeling te komen?
Dat vraagt om kijken, luisteren, volgen, en steeds weer afstemmen.
