📍 Wat er misgaat als geen diagnose betekent: geen onderzoek.
Dat hoorde Joep (14) samen met zijn ouders toen ze – na anderhalf jaar hulp zoeken – vroegen of er misschien sprake kon zijn van ADHD.
Een jaar eerder waren ze gestart bij het buurtteam. Er volgden gesprekken over hoe het thuis ging, en wat ze zelf nog konden proberen. Daarna werd Joep verwezen naar een GGZ-aanbieder. Daar werd zijn gedrag – druk, impulsief, moeite met plannen – geduid als prikkelverwerkingsproblematiek. De interventie: psychomotorische therapie.
Na negen maanden wachttijd begon de behandeling. Al snel bleek: dit sloot niet aan. Ondertussen ging het op school steeds slechter. De kans op doublure werd reëel. En toen ouders aangaven dat ze toch graag meer duidelijkheid wilden, volgde de mededeling:
“We werken hier niet met diagnoses.”
⚠️ Wat gebeurt hier nou eigenlijk?
Een begrijpelijke intentie: minder classificaties, meer aandacht voor het hele kind.
Maar in de praktijk zien we dat dit soms doorslaat. Er wordt niet geclassificeerd — maar ook niet meer zorgvuldig onderzocht. Geen duidelijke vraagstelling, geen integratie van signalen, geen onderbouwde afweging.
En dat is precies waar het misgaat.
🧭 Wat wij vinden bij Breinwijzers
Diagnostiek een manier om zicht te krijgen op wat er speelt, maar vooral op hoe het komt dat iets speelt, wat nodig is, en wat helpend kan zijn voor de cliënt om in ontwikkeling te komen.
Wij pleiten niet voor méér classificatie.
We pleiten voor betere diagnostiek.
Voor onderzoek dat helpt om de juiste vragen te stellen — en beter zicht geeft op wat wérkt voor deze persoon, in deze context.
Als we dat loslaten, verliezen we mensen onderweg.
Zoals Joep. Of iemand zoals hij.
